Στην Δύση του Ηλίου

Εύχομαι να σας αρέσει, θα πρότεινα να το διαβάζατε ακούγοντας τούτο το μελαγχολικό αριστούργημα
http://www.youtube.com/watch?v=OAnVoXLwC4Q



Περπάτα μαζί μου τούτο το σκοτεινό μονοπάτι
και ας μην ξέρω που μας πάει μαζι σου δεν φοβάμαι
όσο είσαι μαζί μου σου εγγυώμαι δεν θα πάθεις κάτι
και έτσι στην Δύση του Ηλίου μαζί περπατάμε.

Τα μάτια σου να γυαλίζουν καθώς κλαίνε
φοβάμαι να σε βλέπω έτσι, προσπαθω να βοηθήσω
και τα δάκρυα σου την φτωχή μου ψυχή καίνε
προσπαθώ στην Δύση του Ηλίου όλα να τα λύσω.

Ξέρω πλέον τι εστί αγάπη, εξ'αλλου εσύ με έμαθες
μα τώρα που την έχω ανάγκη λαθός την χειρίζομαι
και σκέφτομαι διαρκώς τι έγινε και τι έπαθες
και ανελέητα στην Δύση του Ηλίου σφάζομαι

Και καθώς το φως με εγκαταλείπει παύω να πιστεύω
εσύ μακρυά και εγώ στης κολάσεως την ανατολή
δίχως αποτελέσμα προσπαθώ την καρδιά μου να γιατρέψω
στην Δύση του Ηλίου του ερωτά μας συνεχίζω την αποστολή

Κοιμήσου... Οι εποχές αλλάζουν..

"Κοιμήσου απαλά, αγνά.. Μην φοβάσαι, αν και στο ξυπνημά σου θα αντικρίσεις κόσμο άλλον." Οι μέρες περνούν και ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, και εμείς μαζί του. Έτσι και οι εποχές του χρόνου, σιγά σιγά το καλοκαίρι θα υποδεχτεί το γκρίζο φθινόπωρο, αλλάζοντας για άλλη μια φορά την ψυχολογική μας κατάσταση και γενικά τις ανάγκες μας. Το θέμα είναι να μην αφήσουμε τον χρόνο να μας απορροφίσει, να μην είμαστε υποταγμένοι των συνασθημάτων που μας βγάζει η εκάστοτε εποχή. Με όποιον και αν την περνάμε.
Το επόμενο ποίημα θα μιλήσει γι'αυτό, το καλοκαίρι που υποδέχεται το φθινόπωρο. Συνοδευόμενο απο ένα απο τα ομορφότερα κομμάτια του Σοπέν
http://www.youtube.com/watch/?v=YGRO05WcNDk

-Κοιμήσου-
Κοιμήσου απαλά, αγνά.. Μην φοβάσαι, αν και στο ξυπνημά σου θα αντικρίσεις κόσμο άλλον.
Πόσο θα ήθελα να μην άλλαζαν τα πράγματα, αλλά δεν έχω
άλλη επιλογή μάλλον.
Για άλλη μια φορά μπροστά μου τούτη η μαύρη και άραχνη
γέφυρα που πρέπει να διασχύσω.
Να αφήσω το παρελθόν, την ελευθερία επιλογών και να μοναχιάσω
στου φθινοπώρου το γκρίζο.

Κοιμήσου ήσυχα, ήρεμα... Μην φοβάσαι, δεν φεύγω απο το πλάι σου,
θα με αντικρίσεις σαν ξυπνήσεις.
Δεν σου λεω ψέμματα τα μάτια σου σιγά σιγά κλείσε, και στά όμορφά
σου όνειρα τον εαυτό σου να αφήσεις.

Κοιμήσου.......








-Η φωτογραφία τραβήχτηκε στην Σουηδία στο Borlange-

Άκου...

Τελικά το αυτί είναι το όργανο το οποίο βασανίζει πιο συχνά απο κάθε άλλο το μυαλό μας, γιατί συχνά δηλητιριάζει τους ανθρώπους κάτι που ίσως ακούσουν, και η φαντασία μετά γίνεται ύπουλος συνήγορος της παράνοιας, κανοντάς μας να υποφέρουμε.
Παρακάτω ένα ποίημα, εύχομαι να το απολαύσετε.

-Άκου-

Άκου, άκου εμένα και κανέναν άλλον, εγώ σου λεω την αλήθεια
περνάει ο καιρός μα οι άνθρωποι συνεχίζουν να με ταϊζουν παραμύθια.
Αβίαστα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αρχίζω και 'γω ο μικρός να απορώ.

Άκου, ακού εκείνον, θα σου πει ακριβώς αυτά που θέλεις να ακούσεις
μην μασάς, η σκέψη και η λογική τα φίλτρα και η προστασία δεν είναι της παρούσης.
Αχάριστοι όλοι παίρνουν πίσω τα λόγια, λέγοντας απλά "Επειδή μπορώ".

Άκου, άκου την σιωπή, θα βρείς την γαλήνη της ψυχής που νοσταλγής
ηρέμισε, μα θυμήσου όμως να ξεφύγεις πριν την άφιξη της αυγής.
Ακούραστα θα σε βασανίζει έτσι κι αποφασίσες μόναχα εκείνη να ακούς

Άκου, άκου την αγάπη, να θυμάσαι την φωνή της, να την ξεχωρίζεις
μην την πιστέψεις, σαν σου πει μαζί της να μείνεις και να ζήσεις
Αβέβαια το πόσο θα αντέξεις κοντά της, ποσό θα αντέξεις τις λέξεις που ακούς.

Επίλογος

Ποίημα του Ceorges Rodenbach
Μετάφραση του Κώστα Γ. Καρυωτάκη

Ὲπίλογος

Φθινόπωρο εἶναι, βρέχει, νἀ, καί ὁ χρονος ὅλο σβήνει!
Ή νιότη σβήνει, σβήνεις, ὦ προσπάθεια ευγενική,
πούμόνο ἐσέ θά σκέφτομαι πεθαίνοντας, σεμνή
προσπάθεια νά περάσουμε καί τό Ἔργο μας νά μείνει.

Ἄχ! πάει κι αὐτή πύ μ'ἔθρεφεν ἐλπίδα ἡ πιό μεγάλη·
μάταιο σάν ἄλλα ὀνείρατα, τ'ὄνειρο πάει κι αὐτό.
Ὄλα περνοῦν, οἱ πόθοι μας περνοῦν ἔνα βουιτό,
περνοῦμε τέλος οἱ ἴδιοι ἐμεῖς γιά νά'ρθουν αὔριον ἄλλοι.

Γιρλάντα ἡ δόξα ἐμάδησε κι εἶναι οἱ γιορτές φευγάτες.
Μόνο πικρία μένει σ'ἐκεῖνον πού'χε ὀνειρευτεῖ
πολύ νά μήν ἐπέθαινε καί λίγο να σωθεῖ
καί κάπως νά τόν ἀγαποῦν χρόνοι, καιροί διαβάτες!

Ἀλίμονο! Μέ ρόδο τόν ἑαυτό μου παρομοιάζω,
μέ ρόδο πού μαραίνεται καί γίνεται χλωμό!
Αἶμα δέν τρέχει· θά'λεγε κανείς πως φυλλορρομοι ἀφοῦ
πιά τώρα ἐνύχτωσε - γιά θάνατο νυστάζω!

Μια μικρή ηλιακτίδα...

Μια μικρή ηλιακτίδα
μου δίνει μια καινούργια ελπίδα,
ως τύφλωση προσωρινή
την βλέπουν μερικοί,
τα λόγια παραβλέπω όμως
καθώς τα'χει δηλιατιριάσει ο τρόμος.
Κανένας δεν μου παίρνει την ελπίδα
που μου χάρησε η μικρή ηλιακτίδα. ^_^

All by myself...

Υπάρχουν μέρες που όλοι νιώθουμε μια μοναξιά... που ξυπνάμε και καθόμαστε απλά στο κρεβάτι και κοιτάμε στο άπειρο... και νιώθουμε αυτό το κενό... σε παγώνει... και χτυπάει στην φλέβα...

When you are all by yourself
you don't really care anymore
and even though there are people around
you always wish for a little more
http://www.youtube.com/watch?v=wWZ-EzgElz4&feature=related

Μελαγχολία

Μας αιφνιαδιάζει και μας πληγώνει πολύ... Μας βάζει σε σκέψεις και μας καταστρέφει ψυχολογικά...

ΠΡΩΤΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΒΑΛΕΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΥΤΟ, ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ...
http://www.youtube.com/watch?v=8LJxtms9jTE&feature=related

Όταν η χαρά μου έχει γυρίσει την πλάτη
και εσύ είσαι μακρυά όταν περνάω πάθη
το συναίσθημα της μελαγχολίας με κατακτά
εγκλωβισμένο στο κελί της μοναξιάς με κρατά

Μια ηλιακτίδα μόνο διεισδύει να με βρέξει
με ελπίδα που να με σώσει δεν θα μπορέσει
σκέφτομαι όμως όλα όσα θα μπορούσανε να γίνουν
και όλα μαζί στην θάλασσα της μοναξιάς με χύνουν

Παρατηρώ την στεριά που λούζεται χαρά
κοιτάζω το ρολοϊ, έχει πάει μιά παρά
μα που να πάω μια ψυχή πλέον χαμένη
απο την σκιά της μοναξιάς στιγματισμένη

Ο ήλιος έχει να λάμψει εδώ και 4 μέρες
η σιωπή με την λύπη έχουν ανταλλάξει βέρες
και εδώ που είμαι δεν ξέρω πλέον τι κάνεις
και η μοναξιά με την φωνή σου λέει "με χάνεις"

Κλείνω τα μάτια μου ευχόντας να ξεχάσω
στην άλλη άκρη την γλυκιά να φτάσω
μα κάτι με κρατάει ακόμα εδώ πίσω
ααχ μελαγχολία, μοναξία ποτέ δεν θα σ'αφήσω....

Επιπλέον Ανάρτηση της Ημέρας

Ενημερώθηκα μέσω του διαδικτύου, της τηλεόρασης και γνώστος μου για τις φρικτές καταστάσεις εχθές στην Αθήνα κατά της διάρκει της διαδήλωσης κατά του Μεσοπρόθεσμου, το οποίο και ψηφίστηκε τελικά. Έχουν αναρτηθεί αρκετές φωτογραφίες ντροπής, που απεικονίζουν αστυνομικούς να χτυπούν αθώους πολίτες και κουκουλοφόρους να εκσφεντονίζουν πέτρες στους αστυνομικούς. Το λιγότερο πιστεύω που μπορώ να κάνω είναι να γράψω ένα ποίημα...

Όπου και αν κοιτάξω βλέπω μια φρίκη
η Ελλάς έχασε την οικονομική της δίκη.
Ο πολίτης πλεόν τίποτα δεν ανέχεται
μια νέα εποχή απ΄τις στάχτες έρχεται.
Στους πολιτικούς το λεω, ανοιχτά τα μάτια να'χουν
και να σώσουν, όσα προλαβαίνουν και μπορούν.
Φόβαμαι Ελλάς για σένα δεν ξέρεις που να πας,
έχεις χάσει τον δρόμο σου,δεν θυμάσαι σε ποιόν χρωστάς.




Υ.Γ. Οι φλόγες της Αθήνας ποτέ δεν έσβησαν
εχθές τα γεγονότα απλά τις αναζωπύρωσαν.

Επιστροφή

Χαίρεται, με λένε Όμβριο και θα ήθελα να σας ξανακαλωσορίσω σε τούτο το ιστολόγιο μου, το οποίο απο δω και πέρα θα εστιάζει αποκλειστηκά στα ποιήματα. Και έτσι ας ξεκινήσω με ένα δικό μου 4στιχό :

Η θάλασσα μου θυμίζει χρόνια περασμένα
στα μεγάλα κύματα πλέον πνιγμένα
από βροντές αστραπές και έντονη βροχή
θυμάμαι δρόμους που περπατούσαμε μαζί

Μερικές φορές, προσπαθείς... και νιώθεις πως δεν αρκεί η προσπάθεια σου... πάει χαμένη?.... Όχι, η προσπάθεια σε κάνει πιο δυνατό... άνθρωπο κυρίως... κ' ας μην φαίνεται... κερδισμένος βγήκες κατά κάποιον τρόπο...

Σαν την μπόρα...

Σαν την μπόρα, κάποια πράγματα έρχονται εκεί που απλά δεν τα περιμένεις... Εύχεσαι να περάσουν το συντομότερο δυνατό, ειδικά όταν σε αιφνιδιάζουν και βρίσκεσαι στην μέση της βροχής διχώς στοιχειώδες προστασία. Περιμένεις τον ήλιο να λάμψει, καθώς ξέρεις οτι κάποια στιγμή θα ξαναφανεί. Οι καταστάσεις θα φτιάξουν, και τα πράγματα θα ηρεμήσουν. Όμως όταν ξέρεις οτι εσύ προκάλεσες την μπόρα, πως θα φερθείς στην τελική? Είναι τελικά η αναμονή το καλύτερο?