Άκου...

Τελικά το αυτί είναι το όργανο το οποίο βασανίζει πιο συχνά απο κάθε άλλο το μυαλό μας, γιατί συχνά δηλητιριάζει τους ανθρώπους κάτι που ίσως ακούσουν, και η φαντασία μετά γίνεται ύπουλος συνήγορος της παράνοιας, κανοντάς μας να υποφέρουμε.
Παρακάτω ένα ποίημα, εύχομαι να το απολαύσετε.

-Άκου-

Άκου, άκου εμένα και κανέναν άλλον, εγώ σου λεω την αλήθεια
περνάει ο καιρός μα οι άνθρωποι συνεχίζουν να με ταϊζουν παραμύθια.
Αβίαστα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αρχίζω και 'γω ο μικρός να απορώ.

Άκου, ακού εκείνον, θα σου πει ακριβώς αυτά που θέλεις να ακούσεις
μην μασάς, η σκέψη και η λογική τα φίλτρα και η προστασία δεν είναι της παρούσης.
Αχάριστοι όλοι παίρνουν πίσω τα λόγια, λέγοντας απλά "Επειδή μπορώ".

Άκου, άκου την σιωπή, θα βρείς την γαλήνη της ψυχής που νοσταλγής
ηρέμισε, μα θυμήσου όμως να ξεφύγεις πριν την άφιξη της αυγής.
Ακούραστα θα σε βασανίζει έτσι κι αποφασίσες μόναχα εκείνη να ακούς

Άκου, άκου την αγάπη, να θυμάσαι την φωνή της, να την ξεχωρίζεις
μην την πιστέψεις, σαν σου πει μαζί της να μείνεις και να ζήσεις
Αβέβαια το πόσο θα αντέξεις κοντά της, ποσό θα αντέξεις τις λέξεις που ακούς.